Marina, Marina, Marina...
Het deuntje van de wereldhit die Rocco Granata uit zijn Accordeon trok,
bleef na het zien van de film nog dagenlang in mijn hoofd hangen.
 Synopsis van de film*
Italië 1948. In een wondermooi, maar tegelijk ook arm bergdorpje
groeit de tienjarige Rocco op. Op een dag neemt zijn vader de moedige
beslissing om op zoek te gaan naar een betere toekomst voor zijn gezin. Hij
vertrekt naar het beloofde land België, waar hij door te werken in de
steenkoolmijn hoopt op korte tijd veel geld te verdienen, om daarna terug
naar Italië te kunnen keren. De realiteit was echter niet zo eenvoudig en al
vlug laat vaderlief de rest van het gezin ook overkomen naar Waterschei. De jonge Rocco
krijgt zo van de ene op andere dag de stempel van immigrant op zich gedrukt en
ondervindt al snel de negatieve bijklank verbonden aan deze naam. Rocco heeft
het moeilijk met de vreemde grauwe omgeving van de mijnstreek, de vreemde
taal, cultuur en daarmee gepaard gaande racisme. Eigenlijk wil hij gewoon
zoals andere kinderen iemand worden en iets maken van zijn leven. Tegen de
wil van zijn vader, zoekt hij een uitweg via de muziek en de liefde. Hij volgt
zijn hart en passie om zijn eigen droom te realiseren, en dat is muzikant
worden.
 |
Kinepolis Hasselt, zaterdag zestien november: de twee grote
cinemazalen waar de film Marina speelt zijn compleet uitverkocht. Onze zaal is
tot de laatste stoel gevuld. Later dat
weekend vernam ik dat de film de gouden award van het filmfonds had gekregen. Dubbel en dik
verdiend, maar dat wist ik toen nog niet.
Veel interesse was er dus voor de film over
het leven van de Italiaans/Belgische Rocco Granata. Voornamelijk ouder publiek,
maar ook enkelen jongeren. Ikzelf heb mij ook door de heuse media aandacht (en
mijn moeder) laten overtuigen. Echt veel verwachtingen had ik op voorhand niet.
Als eenentwintigjarige kende ik Rocco Granata, afgezien van zijn typerende stem en liedje Marina vrijwel niet.
Wist ik toen veel, dat de film veel meer was dan zomaar een biopic over een zanger. Nog geen uur later had ik al een emotionele rollercroaster
doorstaan, met een lach en een traan.
Het verhaal hield mij van begin tot einde aan het scherm
gekluisterd. Ik voelde mij werkelijk in de jaren vijftig, zo goed slaagde de
regisseur en cast erin de tijdsgeest en sfeer van toen vast te leggen. De
muziek, de outfits, de rokerige cafétjes. Het was de tijd dat ouders nog aanzienlijk gezag hadden over hun kinderen, mannen echte mannen waren en vrouwen
vrouwen. 
Marina is tevens een liefdesverhaal, over de ontluikende maar verboden
liefde tussen Rocco en de mooie blonde kruideniersdochter. Het is onversneden
romantiek, maar de romanticus in mij kan daar zeker van genieten. Zo dacht de
rest van de filmzaal er precies ook over. Er waren maar weinig
mensen die tijdens de apotheose, (wanneer Rocco bij een concert zijn wereldhit opdraagt aan
zijn vader en verloren liefde), het konden drooghouden. Zo zijn er nog sterke scènes,
zoals degene waar vader Salvatore zijn zoon ‘de hel’ van het werken in de mijn laat
ervaren of degene waar de vader voor het eerst in tranen uitbarst omdat
hij zich na zijn ontslag in de mijnen zo mislukt als echtgenoot, vader en
kostwinner voelt.
Met zulke scènes grijpt de regisseur dat deel van het
levensverhaal van Rocco aan om te vertellen welke tragiek er kan
schuilen achter de gordijnen van de rijen woningen, waar families van een andere
cultuur en religie huizen. Hij verwijst naar Vlaanderen en zijn multiculturele
gevoeligheden van vandaag, waar migrantenkinderen ( zelfs van de derde
generatie) nog steeds ‘vreemdelingen’ worden genoemd, tegen vooroordelen moeten
opboksen, en naar de achterdeur worden gewezen. Naast de scènes waar Rocco
wordt gediscrimineerd in school, op de arbeidsmark en bij de autoriteiten, is er toch
vooral één scene uit de film die mij
hierbij is bijgebleven. Matteo Simonie, die Rocco speelt in de film, zegt in een
poging om zijn moeder te overtuigen hem professioneel muziek te laten spelen:
'mama, als immigranten zijn we altijd onzichtbaar voor iedereen, maar als ik op het
podium sta dan ben ik iemand en zien ze mij’. Dit vat voor mij goed samen hoe immigranten zich moeten voelen.
Het is een film die mensen tot nadenken kan stemmen..dit geldt ook voor leerlingen.
Kortom: Marina is naast een ontroerende biopic over de jeugd van
Rocco Granata, ook een universeel verhaal
over het leven van migranten.
Ik heb gelachen en ik heb gehuild, Marina blinkt voor mij
uit op alle vlakken: verhaal, emotie, vertolking en regie.
Saluti da Laura, dit bericht geschreven met op de achtergrond,
hoe kan het ook anders, Marina, Marina, Marina...
